Οι άνθρωποι καρδιά μου δε ζουν σε καλούπια προστασίας, πληγώνουν και πληγώνονται.

Οι άνθρωποι καρδιά μου δε ζουν σε καλούπια προστασίας, πληγώνουν και πληγώνονται.

Της Καλλιόπης Κοκκινίδου.

Οι άνθρωποι καρδιά μου δε ζουν σε καλούπια προστασίας, πληγώνουν και πληγώνονται
, γιατί έτσι συμβαίνει στο μυστήριο κόσμο που ζούμε και λέγεται ζωή.

Αυτό όμως που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι όσες φορές και αν σε πληγώσουν η ζωή σου δε θα σταματήσει,
θα συνεχίζεται και θα σου φέρνει διαρκώς στο μονοπάτι της νέους ανθρώπους.
Ανάμεσα σε αυτούς θα ξεχωρίσεις και κάποιον…

Εκείνον που θα σε μαγέψει όχι από την εξωτερική του ομορφιά, αλλά από την αληθινή, την εσωτερική του,
το μοναδικό χαρακτήρα, την αξιοζήλευτη προσωπικότητα και την αξιολάτρευτη συμπεριφορά του προς το πρόσωπο
σου. Αυτόν που θα σε αγαπήσει βαθιά και θα παλέψει ώστε να μην σε πληγώσει ποτέ του, γιατί λατρεύει το υπέροχο
χαμόγελο σου και θέλει να το βλέπει πάντα να λάμπει. Αυτόν αγάπη μου που ίσως τελικά εσύ κάποτε να πληγώσεις
όχι επειδή το ήθελες, αλλά επειδή δεν γινόταν αλλιώς, καθώς θεώρησες πως έτσι θα τον προστάτευες από εσένα, από τους φόβους σου…

Είχες νιώσει μετά από πολύ πόνο την γιατρειά της αγάπης, το χάδι της, αλλά δίστασες να το απολαύσεις,
να το διαφυλάξεις από φόβο ότι πάλι θα πληγωνόσουν, ότι θα γινόταν κάποτε ένα καινούργιο μαχαίρι που θα άνοιγε νέες πληγές στην ψυχή σου.

Είχες την ανάγκη να αισθανθείς την ζεστασιά μιας αγκαλιάς και όταν η ευκαιρία σου δόθηκε
εσύ δεν παραδόθηκες στο καταφύγιο της για όσο ήθελες, για όσο λαχταρούσες, αλλά την
απαρνήθηκες στη σκέψη ότι κάποτε ίσως να την έχανες και θα έμενες πάλι στο κρύο της έλλειψης της.

Λαχταρούσες να γευτείς την γλύκα των φιλιών, των φιλιών που θα άνηκαν μόνο σε εσένα, μόνο για εσένα, όμως
ακόμα και αυτά όταν σου δόθηκαν εσύ προτίμησες να τα πικράνεις, γιατί πίστεψες ότι δεν σου άξιζαν, ότι άρμοζαν
να δοθούν σε κάποια άλλη. Επιθυμούσες να ακούσεις αληθινά, ειλικρινά λόγια αγάπης, μα ακόμα και όταν επιτέλους

τα άκουσες δεν τα πίστεψες από φόβο ότι έκρυβαν το ψέμα. Δεν παραδόθηκες στην αγάπη, στον έρωτα που μετά
από καιρό χτύπησε την πόρτα της καρδιάς σου, εξαιτίας ενός φόβου, του φόβου του παραμυθιάσματος, της υποκρισίας που θεώρησες ότι έκρυβε.

Τώρα ήσουν εσύ αυτή που πλήγωσε κάποιον, θέλοντας να προστατέψεις τόσο αυτόν από τους εχθρούς σου,
τους φόβους σου, όσο και εσένα από έναν ακόμα πόνο, που θεώρησες ότι κάποτε θα σου πρόσφερε η φυγή και αυτής της αγάπης…

Έκανες όμως ένα τεράστιο λάθος, δεν υπολόγισες καλά και έτσι μόνη σου πλήγωσες δύο ανθρώπους και όχι έναν.

Πλήγωσες εκείνον που σου παρέδωσε την ψυχή και την καρδιά του από αγάπη για εσένα, αλλά και εσένα
την ίδια που μόνη σου επέλεξες την φυλακή της μοναξιάς, προκειμένου να γλιτώσεις την θλίψη… Ο φόβος της
απόρριψης που βίωσες πολλές φορές στο παρελθόν έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός σου, ο μεγαλύτερος εχθρός της
αγάπης σου και όταν το κατάλαβες πάλι δεν ήσουν σε θέση να πάρεις μια  απόφαση.

Θεώρησες ότι δεν σου άρμοζε να κάνεις μια καινούργια αρχή με εκείνον τον άνθρωπο
που σε αγάπησε αληθινά και σου ζητούσε να δώσεις μια ακόμα ευκαιρία στη σχέση σας,
επειδή τον είχες πληγώσει και δεν συγχώρεσες ποτέ τον εαυτό σου για αυτό.

Συνέχιζες λοιπόν να πληγώνεις τον εαυτό σου και να πληγώνεσαι από εσένα, χωρίς αυτό να σου αξίζει… Δεν ήρθε η
στιγμή επομένως καρδιά μου να δεχτείς την αγάπη, να απορρίψεις μονάχα τον φόβο σου και να απελευθερωθείς, να
ζήσεις αυτά που σου αρμόζουν; Δεν ήρθε η στιγμή να παραδεχτείς πως σου αξίζει κάτι καλύτερο και μέσα σε αυτά είναι
και η αγάπη απαλλαγμένη από το φόβο; Τι λες κάνεις μια προσπάθεια;

Δεν έχεις να χάσεις κάτι παρά μόνο να κερδίσεις…