Ακολουθεί η ανώνυμη αφήγηση ενός ψαροντουφεκά για τα περίεργα που βίωσε στην
απομονωμένη παραλία της Ν. Κρήτης, τον Τράφουλα.
Εντυπωσιάζουν τα όσα περιγράφει καθώς
αντικατοπτρίζουν τέλεια τους μύθους που θέλουν την περιοχή να είναι έντονα επιφορτισμένη
με παράξενα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που επηρεάζουν τις ηλεκτρονικές συσκευές.
Ο Τράφουλας (ή Τράχουλας) βρίσκεται 4km ανατολικά του Λέντα και
69km νότια της πόλης του Ηρακλείου.
69km νότια της πόλης του Ηρακλείου.
Είναι μια εντελώς απομονωμένη παραλία της νότιας Κρήτης, η οποία σχηματίζεται στην έξοδο ενός μικρού φαραγγιού πάνω στο Ακρωτήριο Τράφουλας ή Τράχηλας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Βασιλιάς της Κνωσού, ο Μίνωας, έκανε τα μπάνια του εδώ μαζί με τους άντρες του.
η θάλασσα έχει πολύ βαθιά και διαυγή νερά. Περιτριγυρίζεται από πελώριους κάθετους
βράχους, οι οποίοι και μέσα στη θάλασσα ορθώνονται κάθετα για αρκετά μέτρα.
Τα βαθιά νερά της περιοχής κρύβουν πολλά ψάρια, γεγονός που προσελκύει αρκετούς έμπειρους ψαράδες. Οι υπόλευκοι βράχοι στην ακτή έχουν σμιλευτεί από τις
καιρικές συνθήκες και σχηματίζουν υπέροχα φυσικά μαρμάρινα γλυπτά.
καιρικές συνθήκες και σχηματίζουν υπέροχα φυσικά μαρμάρινα γλυπτά.
δει εκεί πολύ μεγάλα ψάρια με αποκορύφωμα ένα τόνο μεγαλύτερο των 200 κιλών.
τα αγαπημένα μου αν και η εντατική αλιεία το είχε καταστήσει πολύ μέτριο ψαρότοπο.
Ήταν Κυριακή και είχα ξενυχτήσει σχεδόν την προηγούμενη λόγω δουλειάς. Παρόλ’
αυτά η θάλασσα πάντα με αναζωογονεί· μόλις έφτασα ένοιωσα την κούραση και τη
νύστα να εξαφανίζονται. Έπεσα στο νερό γύρω στις 10 το πρωί, σε μια αμμουδερή
παραλία και μετά από κολύμπι περίπου μισής ώρας έφτασα στην αρχή του τόπου.
αυτά η θάλασσα πάντα με αναζωογονεί· μόλις έφτασα ένοιωσα την κούραση και τη
νύστα να εξαφανίζονται. Έπεσα στο νερό γύρω στις 10 το πρωί, σε μια αμμουδερή
παραλία και μετά από κολύμπι περίπου μισής ώρας έφτασα στην αρχή του τόπου.
Δεν είμαι αλαφροΐσκιωτος, όμως ένοιωσα κάποια παράξενη επιθυμία να απομακρυνθώ, πράγμα που έκανα γρήγορα μιας και στις σπηλιές που σχηματίζονταν στο βράχο δε φαινόταν ίχνος ψαριού. Ξέχασα τελείως το επεισόδιο μετά από λίγο, η μαγεία
του βυθού με είχε συνεπάρει, άλλωστε δεν επρόκειτο και για κάτι συνταρακτικό.
του βυθού με είχε συνεπάρει, άλλωστε δεν επρόκειτο και για κάτι συνταρακτικό.
Ψαρεύω χρόνια αλλά δεν έχω χάσει ποτέ κάποιο εργαλείο από αυτά
που κατά καιρούς κρεμούσα στον κρίκο, ούτε και το κορδόνι με τα ψάρια .
Πρέπει να ήθελε περίπου 40 λεπτά μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς.
που κατά καιρούς κρεμούσα στον κρίκο, ούτε και το κορδόνι με τα ψάρια .
Πρέπει να ήθελε περίπου 40 λεπτά μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς.
Η βολή βρήκε το ψάρι στο σβέρκο και η βέργα του βγήκε στο σαγόνι. Ήταν μια βέργα “ταϊτής “, ατσάλινη, πάχους 6,5 χιλιοστών, με φτεράκι μήκους περίπου 5 εκατοστών που ξεκινούσε περίπου 5 εκατοστά από τη μύτη της βέργας και ήταν ελαφρά λυγισμένο στην άκρη για να ανοίγει όταν το καρφωμένο ψάρι προσπαθούσε να φύγει.
Δε χρειαζόταν. Φτάνοντας, είδα το ψάρι να κρέμεται ελεύθερο στο νερό, νεκρό, περασμένο στη βέργα. Μάζεψα το σπάγκο του μουλινέ και ετοιμάστηκα να το περάσω στο βελόνι όταν διαπίστωσα πως το κορδόνι με τα ψάρια έλειπε.
Πράγματι, κάποια στιγμή, σε βάθος που σίγουρα ξεπερνούσε αρκετά τα 30 μέτρα, εντόπισα τα ψάρια μου. Έβαλα σημάδια για να μη χάσω το μέρος (από την επιφάνεια δε φαινόταν καν ο βυθός) και πήρα το δεύτερο ψαροτούφεκο ώστε να χτυπήσω κάποιο από τα ψάρια μου από πιο ψηλά, κερδίζοντας 2-3 μέτρα από το βάθος. Μετά θα άνοιγα το μουλινέ και από την επιφάνεια πια θα τραβούσα τη βέργα με τα ψάρια μου με την ησυχία μου. Τα 30 μέτρα δε μου ήταν άγνωστα και πρέπει να βούτηξα αρκετά βαθύτερα μιας και η πίεση που ένοιωσα στο σώμα μου, μου ήταν πρωτόγνωρη.
Όταν επιτέλους έφτασα σε απόσταση βολής, έριξα, πέτυχα ένα ψάρι ( θυμάμαι πως ήταν σαργός ) και άνοιξα το μουλινέ για να μην τραβάω και τα ψάρια που θα μου έφερναν αντίσταση και θα δυσκόλευαν την άνοδο. Όμως, αφού άνοιξε περίπου 1 μέτρο σπάγκος, το μουλινέ “κόλλησε “, κάπου μπέρδεψε ο σπάγκος και έπρεπε να τραβήξω επάνω μαζί και τα ψάρια. Είχα ήδη ζοριστεί πολύ και δεν ήμουν προετοιμασμένος για μια τέτοια εξέλιξη, άλλωστε και ένα μόνο μικρό ψάρι στο νερό προβάλλει σημαντική αντίσταση, ακόμη περισσότερο σε μεγάλο βάθος.
Το άγχος μου ανέβηκε στο κατακόρυφο. Ήταν αργά και έπρεπε να τραβήξω τα ψάρια από πολύ μεγάλο βάθος. Προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου σκεφτόμενος ότι αυτή τη φορά θα είχα να βουτήξω περίπου 3 μέτρα λιγότερο, ένα περίπου μέτρο το μουλινέ που άνοιξε και άλλα δύο η πετονιά της βέργας που είναι διπλωμένη κατά μήκος του όπλου (το οποίο επιπλέει).
Όταν όμως σε μια διερευνητική βουτιά είδα το όπλο, με έπιασε δέος. Αν και το μήκος του είναι ένα μέτρο και δέκα εκατοστά, στο βάθος που ήταν φαινόταν πάρα πολύ μικρό. Κατάλαβα αμέσως την ανοησία που είχα κάνει. Το πιο λογικό θα ήταν να σηκωθώ να φύγω αλλά δεν το έκανα. ‘
Αρχισα να προσπαθώ να χαλαρώσω για να κάνω μια καλή βουτιά αλλά πως να το καταφέρω; Ήταν σχεδόν σκοτάδι και βουτούσα δεύτερη φορά σε βάθος που σίγουρα ήταν έξω από τις δυνατότητές μου. Έμεινα στην επιφάνεια περίπου 10 λεπτά. Λόγω του υπεραερισμού που μου προκαλούσε το άγχος άρχισα να νοιώθω μουδιάσματα και τότε ξεκίνησα τη βουτιά. Μια βουτιά ατελείωτη. Έφτασα το όπλο, το έπιασα και άρχισα να ανεβαίνω, να ανεβαίνω. Θυμάμαι που σκεφτόμουνα: ‘Αραγε θα βγω πάνω ζωντανός; Τελικά, βγήκα. ‘Αλλη έκπληξη με περίμενε :
Ο ροφός δεν ήταν εκεί πια. Φαίνεται πως με κάποιο τρόπο, το φτεράκι έκλεισε και το ψάρι γλίστρησε στο νερό . Πως όμως; Η θάλασσα ήταν “λάδι” και το ψάρι σίγουρα νεκρό και χτυπημένο στο σβέρκο, με πορεία προς το μυαλό. Η σάρκα στην περιοχή αυτή είναι πολύ σκληρή και τα κοκάλα πολύ χοντρά. Όποιος έχει κάποια εμπειρία από ροφούς και έχει δοκιμάσει να βγάλει βέργα μετά από τέτοια βολή, ιδίως με φτεράκι ανασηκωμένο στην άκρη, ξέρει πόσο δύσκολο είναι. Συνήθως χρειάζεται να λύσει κανείς τη βέργα από την άλλη της άκρη και να την ξεπεράσει από την άλλη μεριά.
Έπειτα η βέργα κρεμόταν κατακόρυφα και η βαρύτητα κρατούσε το φτεράκι ανοικτό. Enough is enough σκέφτηκα. Δεν έψαξα να βρω το ροφό, άλλωστε ήταν πια σκοτάδι. Έφτασα σπίτι περίπου δύο ώρες αργότερα, έβαλα τα ψάρια και την καραβίδα στη συντήρηση αφού πρώτα τα καθάρισα και πήγα για ύπνο. Την επομένη το πρωί άνοιξα το ψυγείο : ψάρια και καραβίδα είχαν χαλάσει.
Γιατί άραγε; Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβαζα ψάρια στη συντήρηση χωρίς να χαλάσουν και το ψυγείο έμεινε όλη νύχτα κλειστό, άρα πρέπει να είχε κρατήσει καλή ψύξη . Ξαναπήγα στο συγκεκριμένο μέρος για ψάρεμα την επομένη άνοιξη, έχοντας αποφασίσει να μετρήσω και το βάθος που βούτηξα.
Είχα εν τω μεταξύ αγοράσει ένα βαθύμετρο Casio που μετρά μέχρι 50 μέτρα βάθος και αντέχει μέχρι τα εκατό. Μετά από μισή ώρα κολύμπι ήμουν εκεί. Για να μη χρειαστεί να επαναλάβω την τρελή βουτιά, απλά έδεσα το βαθύμετρο στο σπάγκο του μουλινέ και το άνοιξα, αφήνοντας τη βέργα να κατέβει με το βάρος της ως το βυθό (δεν υπήρχε καθόλου ρεύμα). Τράβηξα το σπάγκο πάνω και κοίταξα την ένδειξη : Στην οθόνη υπήρχε το σήμα “error !”. Γιατί “error !”;
Κανονικά θα έπρεπε να δείχνει το μέγιστο βάθος. Αλλά οι εκπλήξεις δεν είχαν τελειώσει εδώ: Ψάρεψα περίπου 8 ώρες και το ρολόι εξακολουθούσε να έχει τρελαθεί αλλά ώ του θαύματος! Λίγα μέτρα προτού βγω από το νερό, στα καλά καθούμενα, έφτιαξε. Το συγκεκριμένο βαθύμετρο το κράτησα 4 χρόνια, ποτέ ξανά δεν μου έδειξε παρόμοια ένδειξη αν και αρκετές φορές κατέβηκε (μαζί μου), κάτω από τα 30 μέτρα.
Ο ήλιος να έχει δύσει, τα νερά να είναι μισοσκότεινα και εσείς, σπρωγμένοι από τι; Να αγωνίζεστε να χαλαρώσετε για να παίξετε τη ζωή σας κορώνα – γράμματα σε μια βουτιά που ξεπερνά τις δυνάμεις σας. Και όλα αυτά ενώ έχουν τύχει τόσα παράξενα που σας έχουν κάνει να αισθάνεστε ότι έχετε χάσει τον έλεγχο, ότι εδώ τα πράγματα δεν υπακούουν στους γνωστούς κανόνες.
Συμπτώσεις! Θα σκεφτείτε. Μπορεί, αλλά είναι αυτές οι συμπτώσεις τελικά που κάνουν το σύμπαν μας πιο ενδιαφέρον.”
Μπορείτε να βρείτε την αρχική ανάρτηση της ιστορίας εδώ
omadaorfeas.blogspot.gr