Μετά από ένα ατύχημα πριν κλείσει τα 2, η Μαρία Λουλούδη πέρασε ένα γολγοθά για να αποκαταστήσει τη λειτουργία του αριστερού της χεριού αλλά και την όψη του, που έγινε η αφορμή για bullying στα παιδικά της χρόνια, αναγκάζοντάς τη να εγκαταλείψει το σχολείο στο γυμνάσιo. Στα 33 της βρήκε τη λύση, που της έδωσε αυτοπεποίθηση και την έκανε να επιστρέψει στα θρανία.
Ήταν 17 μηνών όταν συνέβη το ατύχημα. Η γιαγιά της έβραζε γάλα στην κατσαρόλα και, όταν αυτό φούσκωσε, κατέβασε την κατσαρόλα από τη φωτιά, ακουμπώντας τη στο πάτωμα. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως στα λίγα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν, η Μαρία, που τότε έκανε τα πρώτα της βήματα, θα κατάφερνε να φτάσει στην κατσαρόλα και να την αναποδογυρίσει. Το καυτό γάλα χύθηκε, προκαλώντας εγκαύματα τρίτου βαθμού στο αριστερό χέρι του μωρού.
«Η γιαγιά μου τότε δεν γνώριζε πώς να αντιμετωπίσει το ατύχημα και μέχρι να έρθουν οι γονείς μου για να με πάνε στο νοσοκομείο, έριχνε στο χέρι αλάτι. Δεν γνώριζε πως έτσι επιβάρυνε περισσότερο την κατάστασή μου» διηγείται σήμερα στο People. «Τους επόμενους έξι μήνες έμεινα στο νοσοκομείο, με το ένα χειρουργείο να διαδέχεται το άλλο, ώστε να μπορέσουν οι γιατροί να αποκαταστήσουν τη λειτουργικότητα του χεριού, στο μεγαλύτερο ποσοστό.
Η ζημιά όμως στα νεύρα και τους τένοντες ήταν μεγάλη, οπότε στα 11 μου χρόνια ακολούθησε νέα σειρά επεμβάσεων».
Επτά χειρουργεία μακράς διάρκειας χρειάστηκαν για να ανακτήσει το χέρι το 100% των ικανοτήτων του, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόστηκε μια μέθοδος με χρήση μπαλονιών σιλικόνης, που βοηθούσαν τοπικά να μεγαλώσει το υγιές δέρμα, ώστε να καλυφθεί μεγαλύτερη επιφάνεια.
«Όταν το χέρι μου έγινε ξανά λειτουργικό, ήταν πλέον σημαντικό να αποκαταστήσουμε την όψη του. Απευθυνθήκαμε σε αρκετούς πλαστικούς χειρουργούς και καταλήξαμε σε δύο. Ο ένας πρότεινε να αφαιρεθεί ένα μεγάλο μέρος δέρματος από το μηρό μου και να τοποθετηθεί στο χέρι. Ο δεύτερος ήταν αντίθετος στο να αποκτήσω ακόμα ένα σημάδι και μας συμβούλευσε να αφήσω το χέρι όπως ήταν. Επιλέξαμε το δεύτερο, γιατί τόσο εγώ όσο και οι δικοί μου ήμασταν ψυχολογικά κουρασμένοι».
Η Μαρία, όμως, δεν ένιωθε καλά με το καμένο χέρι της. «Χειμώνα καλοκαίρι το είχα καλυμμένο. Δεν άντεχα τα βλέμματα του κόσμου. Στο σχολείο, ειδικά στις αρχές, δεν είχα παρέες. Τα παιδιά με σιχαίνονταν! Δεν με άγγιζαν ποτέ, με κορόιδευαν, με αποκαλούσαν “η κουλή”!
Τα παιδιά είναι σκληρά, αλλά ήταν σκληρό και για μένα, γιατί ήμουν κι εγώ παιδί. Μέχρι που βρήκα την παρέα μου, η οποία ήταν και αυτά παιδιά με “κουσούρια”. Σε αυτή την παρέα ήμασταν όλοι ίσοι!». Θυμάται πως, επιστρέφοντας στο σχολείο μετά από μία ακόμα επέμβαση, ένα παιδάκι, την ώρα που κατέβαινε τις σκάλες, της μίλησε άσχημα και την έσπρωξε.
«Πόσο ρατσισμό μπορεί να αντέξει μια παιδική καρδιά; Πέρασα άλλη μια εβδομάδα στο νοσοκομείο μέχρι να αποκατασταθούν τα ράμματα και οι πληγές».
Το σχολείο θα γίνει ο εφιάλτης της. «Απουσίαζα συχνά, γιατί μετά από κάθε εγχείρηση χρειαζόμουν ένα μεγάλο διάστημα για να αναρρώσω. Όταν επέστρεφα, τα παιδιά με κοιτούσαν σαν ξένη γιατί δεν με είχαν έστω συνηθίσει. Ένιωθα παρείσακτη. Μέχρι που στη δευτέρα γυμνασίου πήρα την απόφαση να τα παρατήσω. Δεν άντεχα άλλο.
Η οικογένειά μου, βλέποντας με να μαραζώνω, δέχτηκε την απόφασή μου». Επόμενο βήμα ήταν να εργαστεί στην καφετέρια που διατηρούσαν οι γονείς της. «Άλλος ένας γολγοθάς ξεκινούσε… Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μού έλεγαν να μη σκύβω το κεφάλι. Οι πιο νέοι κοιτούσαν το χέρι προβληματισμένοι και λίγο αηδιασμένοι.
Ένας νεαρός δεν ακούμπησε καθόλου τον καφέ που του σέρβιρα και σηκώθηκε να φύγει» διηγείται στο People η 33χρονη σήμερα Μαρία Λουλούδη. «Μέχρι να γνωρίσω τον άντρα μου, ήμουν τελείως κλειστή σε κάθε επικοινωνία με τα αγόρια. Είχα κόμπλεξ και πολλές ανασφάλειες.
Ο Γιάννης μού κέντρισε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον, γιατί δεν με ρώτησε ποτέ γιατί το χέρι μου. Πέρασαν δύο μήνες που ήμασταν μαζί. Κάποια στιγμή, κοιτώντας τον στα μάτια, του είπα “δεν θα με ρωτήσεις γιατί έχω καμένο χέρι;”, με τον Γιάννη να μου απαντάει “εγώ δεν είδα ποτέ κανένα καμένο χέρι. Μόνο την ψυχή σου την όμορφη έβλεπα και συνεχίζω να βλέπω”».
Στα 21 της έγινε μητέρα, φέρνοντας στον κόσμο το γιο της, Γιώτη, που της άλλαξε τη ζωή και τις προτεραιότητές της. «Ο Γιώτης όμως, όσο μεγάλωνε, θεωρούσε το θέαμα του χεριού μου αποκρουστικό. Τον κορόιδευαν και οι συμμαθητές του στο σχολείο εξαιτίας μου. Με πολλή υπομονή, όμως, κατάφερα να του εξηγήσω πως δεν χρειάζεται ούτε να φοβάται το χέρι μου ούτε να το σιχαίνεται. Του μίλησα για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και χαίρομαι γιατί σήμερα, στα 11 του χρόνια, δεν βλέπει καμία διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο».
Το πρόβλημα ήταν πως ούτε η ίδια είχε καταφέρει να το αποδεχτεί. «Επισκέφτηκα ξανά πλαστικούς χειρουργούς, αλλά όλοι μιλούσαν για τρία τουλάχιστον χειρουργεία. Τότε είπα πως πρέπει να βρω κάποιον άλλον τρόπο για να “αλλάξει” το χέρι μου και μαζί με αυτό και η ψυχολογία μου.
Το τατουάζ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ. Αλλά και πάλι, όπου κι αν απευθύνθηκα, με αποθάρρυναν. Μου έλεγαν πως το χέρι μου είναι πολύ αλλοιωμένο και το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό.
Μέχρι που γνώρισα τον Άγγελο Γιάντσιο». Όπως λέει ο tattoo artist στο People: «Η πρώτη μου κίνηση ήταν να πάμε μαζί και να ρωτήσουμε τους γιατρούς της για το τι θα έπρεπε να προσέξω, ώστε να μην της δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα. Αυτό που με συμβούλευσαν ήταν να χρησιμοποιήσω ρεύμα χαμηλών συχνοτήτων και φυσικά χρώματα.
Τώρα πώς έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου τατουάζ; Απλά τη ρώτησα ποια είναι τα αγαπημένα της λουλούδια κι εκείνη μου μίλησε για τον ιβίσκο, τα χρυσάνθεμα, τα εντελβάις, τον κρίνο και τα τριαντάφυλλα. Νομίζω ότι η επιλογή αυτή ήταν η καλύτερη και φάνηκε από το χαμόγελο της Μαρίας – άξιζε πολλά!».
Η Μαρία Λουλούδη σήμερα, με νέα αυτοπεποίθηση, είναι ξανά μαθήτρια! Επέστρεψε στα θρανία, για να τελειώσει αυτό που κάποτε είχε αφήσει στη μέση. Σε δύο χρόνια θα κρατάει το απολυτήριο του λυκείου στα χέρια της, ενώ είναι αποφασισμένη να συνεχίσει κάνοντας σπουδές στην Τεχνολογία Τροφίμων.
peoplegreece.com